nabijam kabzę - bezskutecznie

Będąc we Francji, w 1987 roku - między innymi na zaproszenie Jeana Marcela Bertranda,

znakomitego grafika i twórcy Ekslibrsów. Spotkałem się również z Cześkiem Zuberem,

z kolei szalonym rzeźbiarzem - w szkle. A prywatnie przyjacielem

- spaliśmy na piętrowym łóżku w akademiku PWSSP , na Pobożnego, we Wrocławiu.

Ale również w czasie jakiegoś wernisażu poznałem znakomitego grafika, którego prace

bardzo mi się podobały. Właśnie dla niego zrobiłem ten ex libris z czaszką -

nota bene - moją, bo jak sobie w Kłodzku rozwaliłem głowę wpadają do kanału Nysy

przy młynie, to zrobiono mi zdjęcie rentgenowskie, ale nie było pęknięć-

zdjęcie wykazało jedynie jakąś śladową obecność szarych komórek, których resztka,

mam nadzieje jeszcze funkcjonuje, mimo usilnych, wieloletnich starań

by je ostatecznie unicestwić. Ale to pararele - ot tak sobie, bo lubię.

Jak widać, wszystkim trzem wymienionym zrobiłem exlibrisy. Wtedy tak miałem.

Zresztą, mam chyba do dzisiaj - lubię obdarowywać, tym, co umiem zrobić.

Przypomniałem sobie te historie, bo właśnie wysyłam paręnaście exlibrisów,

do jakiejś encyklopedii ex librisu - wydawanej, co śmieszne - w Portugalii.

Ale swoją drogą, chcąc nie chcąc jestem już w trzeciej jakby encyklopedii,

bo również jak mi chyba Maciek,a potem i Aurelia donieśli, występuję też

w wydawnictwie pod tytułem “1000 okładek, 1040 stron 340 projektantów”,

i  w jeszcze jednym wydaniu o projektantach okładek.

Aurelia mówi, że ją to dołuje - moje (wątpliwe) sukcesy i ilość prac, które w życiu zrobiłem.

Napisałem jej, że mnie dołuje ilość prac i sukcesy jakie osiągnął Rembrandt,

że nie wspomnę o paru tuzinach innych Tuzów sztuki wszelakiej. Co nie jest prawdą.

Nie dołuje mnie to, a jedynie mobilizuje.

Pamiętam jak skrzętnie notowałem każdy nowy linoryt wykonany tutaj na Warmii,

A teraz jak zrobiłem trzysta pięćdziesiąty, to mam zmartwienie,

bo nie mam siły i cierpliwości do ich drukowania.

W Poniedziałek jest otwarcie wystawy moich prac  w Olsztynie,

w szpitalu gdzie mnie tak skutecznie okaleczali - sam im to zaproponowałem. 

To fragment tekstu do tej wystawy.

No i tak to leci, tu się zaproszę, ówdzie mnie zaproszą,

i nabijam kabzę listy wystaw, nie forsą.
I jak mówiłem chcąc, nie chcąc, tak zwany dorobek rośnie.

A to Aurelia , jak miała niecałe dwa lata, 
siedzi pod krzakami agrestu i wabi kota.
Wtedy  występowała w tym kapelusiku,
bo postanowiła sama ostrzyc się i trochę jej nie wyszło.